Tu-143 Rejs
| ||
 | ||
| Dane podstawowe | ||
| Państwo |  ZSRR Rosja | |
| Producent | Tupolew | |
| Typ | UAV | |
| Konstrukcja | duraluminium i laminaty | |
| Załoga | 0 | |
| Historia | ||
| Data oblotu | 1970 | |
| Lata produkcji | 1973-1989 | |
| Dane techniczne | ||
| Napęd | 1 x silnik turboodrzutowy Izotow TR3-117 | |
Ciąg | 6,28 kN | |
| Wymiary | ||
| Rozpiętość | 2,24 m | |
| Długość | 8,06 m | |
| Szerokość kadłuba | 0,6 m | |
| Wysokość | 1,54 m | |
| Powierzchnia nośna | 2,9 m² | |
| Masa | ||
Startowa | 1410 kg | |
| Paliwa | 190 l | |
| Osiągi | ||
Prędkość maks. | 925 km/h | |
Pułap | 100 - 1000 m | |
| Zasięg | 190 km | |
| Promień działania | 70 km | |
| Długotrwałość lotu | 13 min | |
| Dane operacyjne | ||
| Użytkownicy | ||
Rosja Irak Syria Bułgaria Czechy Słowacja Rumunia Ukraina | ||
Tu-143 Rejs (ros. Рейс, trb. Riejs) – radziecki, rozpoznawczy, bezzałogowy aparat latający (UAV) opracowany przez biuro konstrukcyjne Tupolewa.
Spis treści
1 Historia
2 Konstrukcja
3 Służba
4 Bibliografia
Historia |
Rejs został zaprojektowany na przełomie lat 60. i 70. XX wieku w biurze konstrukcyjnym Tupolewa jako taktyczny aparat rozpoznawczy, mający zastąpić w armii radzieckiej wykorzystywane do tego czasu bezzałogowe, rozpoznawcze Ławoczkiny Ła-17R (przerobione latające cele Ła-17). W 1970 roku aparat przetestowano w locie, a od 1976 roku znalazł się na wyposażeniu pododdziałów rozpoznania.
Konstrukcja |
Rejs jest dolnopłatem w układzie kaczki, ze skrzydłami o skosie 58°. Powierzchnie sterowe stanowią sterolotki i ster kierunku wychylane hydraulicznie. Z przodu kadłuba umieszczony jest nieruchomy destabilizator. Cały przód kadłuba może być odłączany od reszty aparatu, w przodzie umieszczona jest aparatura rozpoznawcza: panoramiczny aparat fotograficzny PA-1, kamera telewizyjna Czybis-B oraz aparatura rozpoznania skażenia radiologicznego Sigma. W środkowej części kadłuba umieszczone są systemy kierowania lotem: dopplerowski miernik prędkości i kąta znoszenia DISS-7, radiowysokościomierz małych wysokości A-032 oraz automatyczny system sterowania ABSU-143. Przed usterzeniem pionowym umieszczony jest rakietowy silnik hamujący na stały materiał pędny. Tu-143 wchodzi w skład kompleksu WR-3 Rejs składającego się z wyrzutni SPU-143 umieszczonej na samochodzie ciężarowym BAZ-135 i pojazdu transportowego TZM-143 przewożącego pociski i stanowisko kontroli przedstartowej. Start Tu-143 następuje z wyrzutni z użyciem przyspieszacza startowego, lot wykonywany jest po wcześniej zaprogramowanej trasie. Po wykonaniu zadania aparat wykonuje manewr zwany górką, wyłącza się silnik marszowy, Tu-143 wznosi się, a na szczycie toru lotu wyrzucany jest spadochron, na którym aparat opada. Rejs ląduje na trzech płozach, tuż przed lądowaniem z kadłuba wysuwają się dwa teleskopowe czujniki, których zadaniem jest uruchomienie silnika hamującego na wysokości 1,8 m nad ziemią.
Służba |
Wyrzutnia SPU-143
Tu-143 wszedł w uzbrojenie armii Związku Radzieckiego, Czechosłowacji, Rumunii, Iraku i Syrii, według niektórych źródeł służył również w Bułgarii. Prawdopodobnie został użyty bojowo w dolinie Bekaa przez Syryjczyków podczas konfliktu z Izraelem w 1982 roku. Wyprodukowano ponad 1000 aparatów.
Bibliografia |
WR-3 Rejs. „Nowa Technika Wojskowa”. 10, s. 61-62, 1997. ISSN 1230-1655.
| ||||||||||||||
