Jfyhkgu

	; Akwileja;
	; ;
; Państwo;	; Włochy;
; Region;	; Friuli-Wenecja Julijska;
; Prowincja;	; Udine;
Kod ISTAT;	030004;
Powierzchnia;	36 km²;
Wysokość;	5 m n.p.m.;
Populacja (2004); • liczba ludności;	; ; 3330;
• gęstość;	92,5 os./km²;
; Nr kierunkowy;	0431;
; Kod pocztowy;	33051;
	; ; Położenie na mapie Włoch; ; ; ; Akwileja; ; ; ;
	; 45°46′N 13°22′E/45,766667 13,366667;
; ;	; Multimedia w Wikimedia Commons;
; ;	; Informacje w Wikipodróżach;

Akwileja (łac. Aquileia, wł. Aquileia, friulski Acuilee, słoweński Oglej) – miasto i gmina w północno-wschodnich Włoszech w regionie Friuli-Wenecja Julijska. Ważny ośrodek turystyczny.

Według danych na rok 2004 gminę zamieszkiwało 3330 osób, 92,5 os./km².

Spis treści

1 Historia

2 Zabytki i miejsca warte zobaczenia

3 Osoby związane z miastem

4 Współpraca

5 Przypisy

6 Linki zewnętrzne

Historia |

Miasto zostało założone przez Rzymian w 181/180 p.n.e. jako twierdza w czasie wojen z plemionami illiryjskimi. Miasto zaczęło się rozwijać dzięki handlowi złotem, wydobywanym niedaleko obecnego Klagenfurtu. W czasie wojen z Markomanami cesarz Marek Aureliusz uczynił z miasta bazę wypadową. W IV w n.e. miasto stało się siedzibą biskupstwa. Jeden z ówczesnych kronikarzy Auzoniusz opisał miasto jako moenibus et portu celeberrima i zaliczył je do najważniejszych obok Rzymu, Mediolanu i Kapui. W 452 r. Hunowie splądrowali i zniszczyli miasto, a jego mieszkańcy uciekli na pobliskie laguny, zakładając Wenecję i Grado. Mimo to miasto odrodziło się, lecz dwukrotnie (w 568 i 590 r.) było niszczone przez Longobardów. W średniowieczu wraz z okolicami podlegało świeckiej władzy swoich biskupów, noszących tytuł patriarchów i podlegających zwierzchnictwu cesarzy rzymsko-niemieckich. W 1450 r. Akwileja została podporządkowana Republice Weneckiej i dzieliła jej dalsze dzieje.

W 1751 r. patriarchat Akwilei został zniesiony.

Zabytki i miejsca warte zobaczenia |

katedra z początku XI wieku, zbudowana na fundamentach jeszcze starszej świątyni po której zachowała się na podłodze pochodząca z IV wieku mozaika o powierzchni 760 m² (największa zachowana mozaika wczesnochrześcijańska^[1]). Na mozaice znajdują się przedstawienia postaci ludzi, zwierząt i roślin ujętych w geometryczne wzory. W absydzie natomiast zachowały się fragmenty fresków z XI wieku. Obok kościoła zachowała się dzwonnica z której roztacza się widok na miasto;

ruiny rzymskiego portu rzecznego do których, od katedry, prowadzi obsadzona cyprysami Via Sacra;

Muzeum Wczesnego Chrześcijaństwa (Museo Paleocristiano), położone na północnym wschodzie od ruin portu rzecznego. Muzeum eksponuje wczesnochrześcijańskie urny pogrzebowe, fragmenty mozaik i balustrad chóru;

Muzeum Archeologiczne (Museo Archeologico) eksponujące znaleziska z czasów rzymskich takie jak różnego rodzaju przedmioty z kamieni szlachetnych, bursztynu i szkła.

Akwileja, ruiny Forum romanum

Akwileja, ruiny rzymskiego portu rzecznego

Akwileja, katedra-baptysterium

Akwileja, wnętrze katedry

Akwileja, katedra-mozaika podłogowa

Osobny artykuł: Bazylika Matki Bożej Wniebowziętej w Akwilei.

Osoby związane z miastem |

Patriarchowie Akwilei, w tym:

Świętobór Fryderyk, patriarcha akwilejski w latach 1085-1086

Pagano della Torre (zm.1332), patriarcha Akwilei w latach 1319–1332

Jan Sobiesław Luksemburski (1387–1394), patriarcha Akwilei

Ludovico Trevisan (1401-1465), patriarcha Akwilei

Z Akwileją związanie byli także:

Święty Chryzogon (III lub IV wiek), prawdopodobnie biskup Akwilei

Święty Walerian, męczennik chrześcijański, święty Kościoła katolickiego i prawosławnego

Irena z Tesaloniki, (ur. w okolicach Akwilei, zm. 294 lub 304, – dziewica i męczennica chrześcijańska oraz święta Kościoła katolickiego i prawosławnego

Rufin z Akwilei (345-410), pisarz chrześcijański, historyk

Konstantyn II (337–340), cesarz

Współpraca |

Słowenia: Piran

Austria: Maria Saal

Przypisy |

↑ Włochy północne. Wyd. I. Bielsko-Biała: Pascal sp. z o.o., 2008, s. 147. ISBN 978-3-8297-6558-9.

Linki zewnętrzne |

Oficjalna strona miasta

Źródło danych: Istituto Nazionale di Statistica

[1] Włochy północne. Wyd. I. Bielsko-Biała: Pascal sp. z o.o., 2008, s. 147. ISBN 978-3-8297-6558-9.

搜尋此網誌