Gimmick







Tiger Mask – gimmick, którym posługiwało się sześciu różnych wrestlerów, na zdjęciu Yoshihiro Yamazaki


Gimmick – w wrestlingu wcielenie, postać odgrywana przez wrestlera. Składają się na niego zbiór cech charakterystycznych dla zawodnika, jego ubiór oraz historia w kayfabe. Ma on swoje przełożenie na zachowanie zawodnika w czasie pojedynków i w segmentach promocyjnych[1]. W zależności od swojego gimmicku wrestler może być face’em, czyli bohaterem pozytywnym, któremu kibicuje publiczność, lub heelem – czarnym charakterem znielubionym przez publiczność. Wrestler, który nie jest ani face’em, ani heelem, nazywany jest tweenerem[2].


Termin gimmick, w języku polskim oznaczający sztuczkę, chwyt lub gadżet, jest jak większość pojęć związanych z wrestlingiem zapożyczony bezpośrednio z języka angielskiego[3][4].




Spis treści






  • 1 Historia


  • 2 Częste gimmicki


    • 2.1 Gimmicki wzorowane na zawodach


    • 2.2 Gimmicki wzorowane na kulturze popularnej


    • 2.3 Gimmicki wzorowane na stereotypach kulturowych


      • 2.3.1 Amerykanie


      • 2.3.2 Rosjanie


      • 2.3.3 Meksykanie


      • 2.3.4 Japończycy


      • 2.3.5 Tubylczy Amerykanie




    • 2.4 Gimmicki sportowe


    • 2.5 Gimmicki komediowe


    • 2.6 Gimmicki paranormalne


    • 2.7 Potwory


    • 2.8 Narcyzowie


    • 2.9 Szydercy


    • 2.10 Gimmicki wzorowane na zaburzeniach psychicznych


    • 2.11 Gimmicki wzorowane na zwierzętach




  • 3 Postacie odgrywane przez różnych wrestlerów


  • 4 Przypisy





Historia |





Gorgeous George (z żoną Elizabeth), popularyzator wrestlingu jako rozrywki sportowej


Gimmicki były wykorzystywane w wrestlingu od samego początku. Już w latach 30. XIX wieku zapaśnicy podróżujący z trupami cyrkowymi często mieli zmyślone imiona, pochodzenie i przeszłość. Posługiwali się takimi pseudonimami ringowymi, jak „Edward, pożeracz stali”, „Gustave z Awinionu, niszczyciel kości”, czy „Bonnet, wół z Alp Południowych”[5][6]. W drugiej połowie XIX wieku i na początku XX wieku, gdy zapasy były organizowane w całej Europie, gimmicki były powszechne wśród zapaśników biorących udział w turniejach. W 1873 roku w Paryżu wystąpił pierwszy zapaśnik w masce – posługiwał się on pseudonimem Zamaskowany Zapaśnik[7][8]. Wśród światowych mistrzów zapasów na turnieju organizowanym w Paryżu byli między innymi Francuz Paul Pons zwany Kolosem, Turek Kara Ahmed alias Wschodni Potwór lub Straszliwy Turek, Bułgar Nikola Petrow alias Lew Bałkanów oraz Ukrainiec Iwan Poddubny alias Ukraiński Olbrzym lub Mistrz Mistrzów[9][5][6][10].


Gorgeous George uważany jest za człowieka, który radykalnie zmienił podejście wrestlerów i promotorów wrestlingu wobec gimmicków w latach 40. i 50. XX wieku. Jego gimmick był bardziej barwny i showmański od innych, dotąd znanych. Gorgeous George był pierwszym wrestlerem, któremu przy wejściu na ring towarzyszyła muzyka. Spopularyzował też funkcję managera (osoby towarzyszącej wrestlerowi, niebiorącej udziału w pojedynkach). Jego wejścia na ring przypominały ceremonie. Był narcyzem z obsesją na punkcie swoich włosów. Za zadanie postawił sobie wzbudzanie niechęci widowni, aby jego przegrana była w oczach publiczności bardziej satysfakcjonująca. Często też oszukiwał i kłócił się z sędzią. Od tej pory barwne gimmicki, narcystyczni heelowie wzbudzający niechęć publiczności, managerowie i ceremonialne wejścia na ring z muzyką w tle stały się powszechne w wrestlingu[11][12].


W drugiej połowie XX wieku gimmicki z czasem stawały się coraz bardziej przerysowane. Utworzył się wyraźny podział na heelów, czyli czarne charaktery, i face’ów, czyli mających wsparcie publiczności bohaterów. Zawodnicy nosili kolorowe stroje, a charakter ich gimmicków był niejednokrotnie przyrównywany do bohaterów komiksów lub kreskówek. Wrestlerzy zachowywali się zgodnie z wybranym przez siebie gimmickiem zarówno w czasie gal, jak i poza nimi, a wywiady i segmenty promocyjne w znacznej mierze improwizowano. Zaczęło się to zmieniać w XXI wieku. Obecnie gale są najczęściej kreowane na realistyczne. Dominują gimmicki przyziemne, wrestlerzy rzadko improwizują, a segmenty promocyjne przebiegają w znacznej mierze zgodnie ze scenariuszem[13][14][15][16][17].



Częste gimmicki |


Gimmicki mogą być przyziemne. Niektórzy zawodnicy polegają bardziej na swoich umiejętnościach wrestlerskich i występują jako zwykli ludzie, którzy walczą za pieniądze; tak było na przykład w przypadku wieloletniego mistrza WWWF, Bruno Sammartino[2] oraz większości wrestlerów WWE w okresie zwanym Reality Era[17]. Wielu zawodników woli jednak odgrywać bardziej charakterystyczne postacie, często mające przerysowane osobowości i odpowiednio dopasowane do gimmicku stroje[18]. W niektórych przypadkach wrestlerzy byli tak przywiązani do swojego gimmicku, że nie wychodzili z roli nawet w poważnych sytuacjach. Na przykład Sabu udawał, że nie umie mówić po angielsku nawet kiedy został odwieziony do szpitala z powodu złamanej szyi[19].



Gimmicki wzorowane na zawodach |





Sgt. Slaughter w mundurze sierżanta


Są to postacie, które wykonują na co dzień inny zawód i afiszują się z tym na galach wrestlerskich, w trakcie których noszą swój strój roboczy. Przykładami wrestlerów z tym gimmickiem są: fryzjer Brutus „The Barber” Beefcake[20], policjant Big Boss Man[21], klaun Doink the Clown[22], sierżant Slaughter[23] i poborca podatkowy Irwin R. Schyster[24]. Często spotykanym gimmickiem wzorowanym na zawodzie jest gimmick modela, z którego znani byli między innymi Eva Marie[25], Rick Martel[26], Lacey Evans[27] i Tyler Breeze[28].



Gimmicki wzorowane na kulturze popularnej |


Czasem wrestlerzy czerpią inspiracje na swoje postacie z kultury popularnej. Tymi inspiracjami mogą być własności intelektualne lub subkultury. Gimmick Johna Ceny był inspirowany kulturą hiphopową[29], Daffney zainspirowała się subkulturą gotycką[30], a Dude Love ruchem hippisowskim[31]. Honky Tonk Man był wzorowany na Elvisie Presleyu[32], a Rob Van Dam na Jean-Claude Van Damie[33]. Glacier nawiązuje do postaci Sub-Zero z serii gier Mortal Kombat[34][33]. Sting inspirował się Erikiem Dravenem z filmu Kruk[35][33], Razor Ramon Tonym Montaną z filmu Człowiek z blizną z 1983 roku, Pirate Paul Burchill Jackiem Sparrowem z filmu Piraci z Karaibów: Klątwa Czarnej Perły, Outback Jack tytułowym bohaterem filmu Krokodyl Dundee, Waylon Mercy Maxem Cady z filmu Przylądek strachu z 1991 roku, Mankind Hannibalem Lecterem granym przez Anthony’ego Hopkinsa w różnych filmach, a Alexa Bliss postacią Harley Quinn z filmu Legion samobójców[33].


W amerykańskim wrestlingu różne gimmicki były wzorowane na postaciach z serii filmowej Mad Max. Lord Humongous jest odpowiednikiem postaci o tym samym imieniu z filmu Mad Max 2[36]. Tag teamy Demolition i Road Warriors były wzorowane na Psach Wojny z filmu Mad Max 2[33][37]. Członkowie Road Warriors szczególną inspirację czerpali z postaci Weza[38]. Fit Finlay inspirował się Maksem Rockatansky z filmów Mad Max 2 i Mad Max pod Kopułą Gromu. Matt Hardy wzorował swój wygląd na Toecutterze z filmu Mad Max[37]. Mad Maxine również wzoruje swój gimmick na postaciach z tego uniwersum[39].


W japońskim wrestlingu kilkukrotnie pojawili się wrestlerzy, którzy odgrywali antagonistów z popularnych w danym momencie horrorów. Michael Kirchner odgrywał rolę Leatherface’a, Doug Gilbert Freddy’ego Kruegera, a Karl Moffat Jasona Voorheesa[33].



Gimmicki wzorowane na stereotypach kulturowych |





Santino Marella posługujący się gimmickiem Włocha


Są to postacie, które eksponują swoją narodowość lub pochodzenie. Często noszą strój tradycyjny dla swojej kultury i zazwyczaj wykazują stereotypowe zachowanie. Heelowie z tym gimmickiem często są antyamerykańskimi nacjonalistami.


Wrestlerzy z tym gimmickiem, będący tej samej narodowości, co grane przez nich postacie to między innymi: urodzony w Płowdiw bułgarski brutal Rusev[40], urodzony w Teheranie irański szejk The Iron Sheik[41], urodzony w Golborne brytyjski buldog Davey Boy Smith[42] i urodzony w Dublinie celtycki zdobywca Sheamus[43].


Często wrestlerzy są innej narodowości, niż ich gimmicki. Amerykanin włoskiego pochodzenia Marc Copani grał Amerykanina pochodzenia arabskiego, Muhammada Hassana[44], rdzenny Ghańczyk Kofi Kingston udawał Jamajczyka[45], a Amerykanin samoańskiego pochodzenia Rodney Anoaʻi udawał Japończyka Yokozunę[46].



Amerykanie |


Przez większość drugiej połowy XX wieku Amerykanie byli jednymi z głównych heelów w japońskich organizacjach wrestlerskich. W latach 50. Rikidōzan przyczynił się do popularyzacji wrestlingu w Japonii wykorzystując antyamerykańskie nastroje, które upowszechniły się w tym państwie po przegranej II wojnie światowej. Często pokonywał amerykańskich wrestlerów ciosem karate[47].


W meksykańskim wrestlingu Amerykanie często są heelami i rasistami[48]. Jednym z bardziej wyróżniających się amerykańskich heelów w Meksyku jest Sam Polinsky, który od 2017 roku odgrywa postać zwolennika prezydenta Stanów Zjednoczonych Donalda Trumpa. Często występuje z flagą Stanów Zjednoczonych, na której znajduje się też wizerunek Trumpa. Wcześniej był heelem w Londynie. Odgrywał wtedy postać amerykańskiego patrioty, który mówi protekcjonalnie do reszty świata[49].


W samych Stanach Zjednoczonych amerykańscy patrioci mogą być face’ami lub heelami. Noszą oni elementy stroju w barwach flagi Stanów Zjednoczonych, a czasem pokazują się też z samą flagą. Ich wejściom na ring towarzyszy proamerykańska pieśń lub melodia. Face’owie z założenia mają reprezentować pozytywne amerykańskie wartości, takie jak sprawiedliwość i obrona słabszych. Często rywalizują z heelami innych narodowości. Heelowie będący amerykańskimi patriotami zwykle są ksenofobami i uważają się za lepszych od innych. Przykładami pozytywnych amerykańskich patriotów w wrestlingu są Hacksaw Jim Duggan, Hulk Hogan, Lex Luger, The Patriot, Dusty Rhodes i tag team The U.S. Express (Barry Windham i Mike Rotunda). Heelami z tym gimmickiem byli natomiast Zeb Colter i Jack Swagger. Kurt Angle był amerykańskim patriotą-heelem, ale po zamachu z 11 września 2001 roku stał się patriotą-face’em[50].



Rosjanie |





Rusev z flagą Rosji i medalem Bohatera Federacji Rosyjskiej


W największych amerykańskich organizacjach wrestlerskich, takich jak WWE, WCW, NWA i AWA, wielokrotnie pojawiali się fikcyjni Rosjanie. Prawie zawsze byli oni heelami i antyamerykańskimi nacjonalistami, jednak w ich role zwykle nie wcielały się osoby rosyjskiego pochodzenia. W czasach ZSRR byli też komunistami i radzieckimi patriotami – wówczas nosili czerwone elementy stroju i często można było ich zobaczyć ubranych w płaszcze z długim rękawem oraz uszanki[51][52].


Specyficzny rosyjski gimmick ma Rusev, który nie kryje się z tym, że jest Bułgarem, ale za swój autorytet uważa Władimira Putina. Przez pewien czas wchodził na ring z flagą Rosji i w towarzystwie rosyjskiej managerki Lany. 2 czerwca 2014 został w kayfabe nagrodzony medalem Bohatera Federacji Rosyjskiej[53][54][55].


Przypadki, kiedy wrestler z gimmickiem złego Rosjanina stał się face’em, są nieliczne. Po tym, jak w 1986 roku wrestler Magnum T.A. przeżył wypadek drogowy kończący jego karierę, rosyjski koszmar Nikita Koloff zastąpił go w walce po stronie face’ów przeciwko stajni heelów The Four Horsemen i utworzył tag team z main eventerem Dustym Rhodesem. Do decyzji o zmianie charakteru jego postaci przyczyniła się również rosnąca popularność radzieckiego przywódcy Michaiła Gorbaczowa w Stanach Zjednoczonych[56]. W 1990 roku, gdy zimna wojna dobiegła końca, Nikolai Volkoff został ambasadorem dobrej woli. Od tej pory promował pokojową współpracę między Stanami Zjednoczonymi a Związkiem Radzieckim, odnosił się z równym szacunkiem wobec obu państw i przed rozpoczęciem każdej walki odśpiewywał hymn Stanów Zjednoczonych[57][58][59][60].


Wrestlerzy z gimmickiem złego Rosjanina to między innymi: występujący w różnym składzie tag team The Kalmikoffs (Igor, Ivan, Karol i Nikita Kalmikoffowie)[61], Boris Alexiev[62], rosyjski niedźwiedź Ivan Koloff, rosyjski koszmar Nikita Koloff[52], Alex Koslov[63], Vladimir Kozlov[64], Krusher Khruschev[52], Porywająca Rosjanka Lana[65], profesor Boris Malenko[66], rosyjski skrytobójca Vladimir Petrov[67], Rusev[55], Soldat Ustinov[68], Alexis Smirnoff[52], Mr. Strongko[69], tag team The Masked Russians i ich manager Nikita Mulkovicha[52] oraz Nikolai Volkoff i Boris Zhukov, którzy przez pewien czas występowali jako tag team The Bolsheviks (pl. Bolszewicy)[52].



Meksykanie |





Latino Heat Eddie Guerrero (z lewej) i zamaskowany luchador Rey Mysterio (z prawej)


W meksykańskim wrestlingu, czyli lucha libre, luchadorzy noszą maski, które są kreowane na tożsamość zawodnika i symbol godności. Ich styl walki często opiera się na akrobacjach[48]. W amerykańskim wrestlingu Meksykanie zwykle są wzorowani na luchadorach, ale waga ich masek jest umniejszona[70]. W latach 90. XX wieku amerykańska organizacja World Championship Wrestling zaczęła zatrudniać luchadorów na dużą skalę, co przyczyniło się do ich popularyzacji w Stanach Zjednoczonych. Wśród tych zawodników byli między innymi: Super Calo, Ciclope, Juventud Guerrera, Rey Mysterio, La Parka, Psicosis i Los Villanos[71]. Są również meksykańskie gimmicki oparte na stereotypach kulturowych, na przykład tag team Los Guerreros (do którego należeli Eddie Guerrero i Chavo Guerrero Jr.) był odzwierciedleniem stereotypu meksykańskiego gangstera, a ich motto brzmiało kłamiemy, oszukujemy, kradniemy[72].



Japończycy |


Ponieważ wrestling jest popularny w Japonii, japońscy wrestlerzy zwykle najpierw odnoszą sukces w swoim ojczystym kraju, a gdy decydują się na rozpoczęcie kariery w Stanach Zjednoczonych pozostają niezmienieni, promując się na zdobytej już wcześniej popularności. Wówczas ich japońskie pochodzenie jest jednak wyraźnie eksponowane. Tak było na przykład w przypadku takich zawodników jak: Jushin Thunder Liger, Bull Nakano, Great Sasuke i Satoru Sayama. W niektórych przypadkach doświadczeni japońscy wrestlerzy otrzymują w Stanach Zjednoczonych inny pseudonim ringowy i kojarzące się z kulturą Japonii elementy stroju. Na przykład Kenta Kobayashi po przejściu do WWE NXT zmienił pseudonim na Hideo Itami, a Kana zmieniła pseudonim na Asuka i zaczęła nosić strój oraz maskę charakterystyczne dla teatru Nō[73]. Istnieją też japońskie gimmicki oparte głównie na stereotypach kulturowych. Wrestlerzy odgrywający je zwykle nie mają w rzeczywistości japońśkiego pochodzenia lub debiutowali w Stanach Zjednoczonych. Na przykład Hawajczyk Mr. Fuji był wzorowany na czarnym charakterze z filmu Goldfinger, Oddjobie. Debiutująca w USA Hiroko Suzuki miała gimmick gejszy. Amerykanin samoańskiego pochodzenia Rodney Anoaʻi odgrywał postać japońskiego zapaśnika sumo Yokozuny[73]. A gimmick Aiko był wzorowany na stereotypowym wyobrażeniu członków Yakuzy[74].



Tubylczy Amerykanie |


Gimmick Tubylczego Amerykanina jest oparty na stereotypowym postrzeganiu rdzennych ludów w czasach Dzikiego Zachodu, najczęściej wodzów. Wrestlerzy z tym gimmickiem zwykle nie są w pełni cywilizowani, ale wyróżniają się szlachetnością. Często można ich zobaczyć w pióropuszu lub z tomahawkiem. Przy różnych okazjach (na przykład przed walką) wykonują taniec wojenny. Gimmick Tubylczego Amerykanina odgrywali między innymi Chief Big Heart, Billy White Wolf, Chief Black Eagle, Dances with Dudley, Don Eagle, Little Beaver, Wahoo McDaniel, Jay Strongbow, Jules Strongbow, Tatanka, Chief White Eagle oraz Chris, Jay i Mark Youngblood[75].



Gimmicki sportowe |





Kurt Angle ze swoim medalem olimpijskim


Niektórzy wrestlerzy szczególnie eksponują swoje przeszłe sukcesy w różnych dyscyplinach sportowych. Czasem noszą strój adekwatny do swojej dawnej dyscypliny sportowej, a nawet zdobyte trofea. Kurt Angle słynął z tego, że wygrał w turnieju zapasów na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w 1996 roku w stylu wolnym w kategorii 100 kg. Jako wrestler często nosił ze sobą swój złoty medal olimpijski i występował w kostiumie zapaśniczym[76]. Mark Henry szczególnie eksponował fakt, że w przeszłości zdobył wiele nagród związanych z podnoszeniem ciężarów, trójbojem siłowym i zawodami strongmanów, w tym główną nagrodę w zawodach World’s Strongest Man w 2002 roku. W WWE był też z tego powodu często nazywany najsilniejszym na świecie[77]. Naomi miała przez pewien czas gimmick cheerleaderki, a w przeszłości faktycznie była także cheerleaderką drużyny koszykarskiej Orlando Magic[78]. Inne przykłady wrestlerów z tym gimmickiem to między innymi: rugbysta Cesaro, hokeista The Goon, bokser Marc Mero i baseballista Abe „Knuckleball” Schwartz[79].



Gimmicki komediowe |





Tag team The New Day posługujący się gimmickiem komediowym


Gimmicki nastawione na rozśmieszanie widowni. Wrestlerzy z tym gimmickiem często są nieudacznikami, którzy przegrywają w komediowy sposób, czasem z własnej winy. Przykładami takich wrestlerów są James Ellsworth[80], Curt Hawkins[81] i Santino Marella[82][83].


Komiczni wrestlerzy mogą być też głównymi gwiazdami na galach, a nawet mistrzami. Ich zachowanie bawi widownię, ale sami zawodnicy są kompetentni w ringu. Ich komizm może wynikać z wyśmiewania przeciwnika lub lekkiego podejścia do pojedynków. Przykładami takich wrestlerów są The Hurricane[84] i tag teamy The Bushwhackers[85] oraz The New Day[86].


W wrestlingu czasem pojawiają się też parodie. Na przykład Gillberg parodiował Billa Goldberga, tylko w przeciwieństwie do niezwyciężonego Goldberga, Gillberg zawsze przegrywał[87]. Wrestlerka znana jako Daffney występowała w TNA w latach 2008–2009 jako była gubernatorka Alaski i republikańska kandydatka na wiceprezydenta USA w wyborach w 2008 roku Sarah Palin[88], a Nigel Sherrod wielokrotnie występował w ringu jako Elvis Presley[89][90].



Gimmicki paranormalne |





Nieumarły The Undertaker


Są to gimmicki inspirowane mitami, legendami i stworzeniami fantastycznymi. Wrestlerzy z tym gimmickiem mogą posiadać paranormalne moce. Przykładami takich wrestlerów to: boogeyman The Boogeyman, wampir Gangrel, przywoływacz ognia Kane, szaman Voodoo Papa Shango, umiejący się teleportować wojownik z równoległego wszechświata The Ultimate Warrior i nieumarły The Undertaker[91][92].



Potwory |




Gimmick Kane’a to połączenie monstera, osoby z umiejętnościami paranormalnymi i osoby zaburzonej psychicznie


Zawodników wyróżniających się swoją masą lub wzrostem czasem promuje się jako potwory zwane w wrestlingu monsterami. Są agresywni, oszczędni w słowach, a czasem sadystyczni. Często pełnią rolę heelów. Przykładami takich wrestlerów są: Abdullah the Butcher[93]Wielki czerwony potwór Kane[94], King Kong Bundy[95], Ryback[96] i Potwór pośród ludzi Braun Strowman[97].



Narcyzowie |


Jednymi z najczęściej pojawiających się postaci w wrestlingu są narcyzowie, których główną motywacją do uprawiania wrestlingu jest rozgłos lub zwrócenie na siebie uwagi. Często podkreślają swoją atrakcyjność fizyczną lub wywyższają swoje umiejętności. Mogą też być playboyami. Zazwyczaj są heelami. Przykłady takich wrestlerów to: Buff Bagwell, Tyler Breeze, Rob Conway, Mark Jindrak, The Gorgeous JR, Jason Knight, Lex Luger, Rick Martel, Chris Masters, Shawn Michaels, Paul Orndorff, Cody Rhodes, Scotty Riggs, Rick Rude i Sylvan[98]. Za wrestlera, który jako pierwszy opracował ten gimmick uważa się Gorgeousa George’a[11][12].



Szydercy |


Niektórzy wrestlerzy budują swoją popularność głównie na segmentach promocyjnych, w czasie których wywyższają własne umiejętności i szydzą ze swoich przeciwników, a czasem nawet krytykują zarząd danej organizacji wrestlerskiej. Wrestlerzy z tym gimmickiem często zostają głównymi bohaterami gal i głównymi mistrzami organizacji. Zazwyczaj są szczególnie popularni wśród fanów. Przykłady to: Stone Cold Steve Austin, Hulk Hogan, Chris Jericho, CM Punk, Roddy Piper, The Rock, Dusty Rhodes, Ric Flair i Randy Savage[99].



Gimmicki wzorowane na zaburzeniach psychicznych |


Wrestlerzy z gimmickiem zaburzonych psychicznie reprezentują choroby umysłowe w sposób przerysowany, porównywalny z szaleństwem. W założeniu zaburzeni wrestlerzy mogą być straszni lub śmieszni. Przykładami zawodników z takimi gimmickami są: zaburzeni urojeniowo Bray Wyatt[100] i Woken Matt Hardy[101], niepełnosprawny intelektualnie Eugene[102][103], cierpiący na sadystyczne zaburzenia osobowości i zespół stresu pourazowego spowodowany śmiercią rodziców Kane[104] oraz niezrównoważony i porywczy Loose Cannon Brian Pillman[105].



Gimmicki wzorowane na zwierzętach |


Wrestlerzy z tymi gimmickami wzorują swoją postać na zwierzętach. Upodabniają się do wybranych przez siebie zwierząt maskami, strojem lub stylem walki. Przykłady takich zawodników to tag team The Killer Bees (pszczoły)[106], Battle Kat (kot domowy)[107], Kobra Moon (kobra)[108], Junkyard Dog (pies)[109], Prince Puma (puma)[110], Rhyno (nosorożec)[111], The Red Rooster (kogut)[112], Shark Boy (rekin)[113], Tiger Mask (tygrys azjatycki)[114] i El Torito (byk)[115].


Są też wrestlerzy, którzy wyróżniają się posiadaniem zwierzęcia, z którymi często pokazują się na galach. Ich zwierzęta mogą pełnić funkcję maskotki, a okazjonalnie być wykorzystywane do walki lub odwrócenia uwagi przeciwnika. Przykłady to tag team The British Bulldogs i ich buldog Matilda[116], Teddy Hart i jego kot Mr. Money[117], Jake Roberts i jego pyton Damien[118], Koko B Ware i jego ara ararauna Frankie oraz Torrie Wilson i jej pudel miniaturowy Chloe[119].



Postacie odgrywane przez różnych wrestlerów |


W wrestlingu występują postacie, które z różnych powodów, najczęściej ze względu na swoją popularność, są odgrywane przez różnych wrestlerów w różnych okresach. Poniżej wymienione są takie postacie i osoby, które się w nie wcielały:




  • Black Tiger – Mark „Rollerball” Rocco (1982–1990), Eddie Guerrero (1993–1996), César Cuauhtémoc González (2003–2006), Rocky Romero (2005–2009) Tatsuhito Takaiwa (2009–2011), Tomohiro Ishii (2011) i Kazushige Nosawa (2012)


  • Doink the Clown – Matt Borne (oryginalny Doink the Clown), Ray Apollo[120], Ace Darling[121], Nick Dinsmore, Steve Keirn, Steve Lombardi, Dusty Wolfe[120]


  • Lord Humongous – Mike Stark (oryginalny Lord Humongous)[36], Bull Buchanan[122], Emory Hale[123], Gary Nations[124], Sid Vicious[125]


  • Sin Cara – Ignascio Alvirde (oryginalny Sin Cara)[126], Jorge Arias[127]


  • Suicide – Christopher Daniels, Jonathan Gresham, Kiyoshi, Caleb Konley, Michael Payne, T.J. Perkins


  • Tiger Mask – Satoru Sayama (I), Mitsuharu Misawa (II), Koji Kanemoto (III), Yoshihiro Yamazaki (IV), Ikuhisa Minowa (V), Kōta Ibushi (VI)[128]



Przypisy |




  1. ↑ DavidD. Shoemaker DavidD., Grantland Dictionary: Pro Wrestling Edition, Grantland, 13 sierpnia 2014 [dostęp 2018-01-02]  (ang.).


  2. ↑ ab EdE. Grabianowski EdE., How Pro Wrestling Works, „HowStuffWorks”, 13 stycznia 2006 [dostęp 2017-11-07]  (ang.).


  3. ↑ PiotrP. Majchrzak PiotrP., WrestleMania 33. Amerykański wrestling zdobywa coraz więcej fanów w naszym kraju, Sport.pl, 2 kwietnia 2017 [dostęp 2018-01-31]  (pol.).


  4. ↑ ConradC. Austin ConradC., 10 najlepszych gimmicków WWE, WrestleSpot.pl, 5 grudnia 2016 [dostęp 2018-01-31]  (pol.).


  5. ↑ ab Roots and history of Olympic wrestling, International Federation of Associated Wrestling, 21 czerwca 2012 [dostęp 2017-11-02] [zarchiwizowane z adresu 2012-06-21]  (ang.).


  6. ↑ ab History of Wrestling, United World Wrestling [dostęp 2017-11-01] [zarchiwizowane z adresu 2017-11-07]  (ang.).


  7. ↑ Wrestling History, Pro Wrestling Illustrated, 28 stycznia 2016 [dostęp 2017-11-03] [zarchiwizowane z adresu 2016-01-28]  (ang.).


  8. ↑ Kalendarium wrestlingu, Wrestling Attitude – Portal o wrestlingu [dostęp 2017-11-03]  (pol.).


  9. ↑ Władysław Pytlasiński – rzeźnik, zapaśnik, aktor [w:] JerzyJ. Chociłowski JerzyJ., Talia niezwykłych postaci II RP : sławne, niezwykłe, popularne, wyd. Wydanie I, Warszawa, ISBN 978-83-64185-09-0, OCLC 878481983 .


  10. ↑ Paris Wrestling Tournament, Wrestling-Titles.com [dostęp 2017-11-02]  (ang.).


  11. ↑ ab RexR. Ivanovic RexR., Always cheat: Gorgeous George, Cageside Seats, 1 maja 2013 [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  12. ↑ ab John S.J.S. Nash John S.J.S., The 65th Anniversary of Gorgeous George’s TV Debut, Cageside Seats, 11 listopada 2012 [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  13. ↑ ChrisCh. Mueller ChrisCh., Examining Undertaker's Legacy as the Measuring Stick for Every WWE Superstar, Bleacher Report, 4 kwietnia 2017 [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  14. ↑ Cec VanC.V. Galini Cec VanC.V., WWE: Are Wrestling Fans Proud of the WWE and the Cartoon World of Wrestling?, Bleacher Report, 24 sierpnia 2011 [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  15. ↑ CraigC. Wilson CraigC., Why I miss the cartoon wrestling world of the early 90s, Ring the Damn Bell, 7 maja 2013 [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  16. ↑ JimJ. Cornette JimJ., „Character” actors, Jim Cornette.com, 2016 [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  17. ↑ ab AaronA. Oster AaronA., Raw Recap: Has WWE taken the Reality Era too far?, Baltimore Sun, 19 lipca 2016 [dostęp 2018-01-10]  (ang.).


  18. ↑ StephenS. Randle StephenS., 15 Crazy But Successful Wrestling Gimmicks, Goliath, 12 sierpnia 2015 [dostęp 2018-01-10]  (ang.).


  19. ↑ Lucas WesleyL.W. Snipes Lucas WesleyL.W., 15 Wrestlers Who Were Creepily Attached To Their Gimmicks, TheRichest, 19 lipca 2016 [dostęp 2018-01-10]  (ang.).


  20. ↑ Brutus „The Barber” Beefcake, WWE [dostęp 2018-01-03]  (ang.).


  21. ↑ Big Boss Man, WWE [dostęp 2018-01-03]  (ang.).


  22. ↑ Doink the Clown, WWE [dostęp 2018-01-03]  (ang.).


  23. ↑ Sgt. Slaughter, WWE [dostęp 2018-01-03]  (ang.).


  24. ↑ Irwin R. Schyster, WWE [dostęp 2018-01-12]  (ang.).


  25. ↑ Eva Marie, WWE [dostęp 2018-01-03]  (ang.).


  26. ↑ Rick Martel, WWE [dostęp 2018-01-03]  (ang.).


  27. ↑ Lacey Evans, WWE [dostęp 2018-01-11]  (ang.).


  28. ↑ SeanS. Rueter SeanS., You've got to read the story of Breeze's gimmick, Cageside Seats, 14 maja 2015 [dostęp 2018-01-03]  (ang.).


  29. ↑ RohitR. Nath RohitR., WWE News: John Cena on why he dropped the Doctor of Thuganomics gimmick, Sportskeeda, 13 października 2016 [dostęp 2018-01-12]  (ang.).


  30. ↑ 9. Daffney [w:] JamieJ. Kennedy JamieJ., 10 Most Gothic Pro Wrestlers Ever, WhatCulture.com, 27 marca 2015 [dostęp 2018-01-12]  (ang.).


  31. ↑ Mick Foley, WWE [dostęp 2018-01-12]  (ang.).


  32. ↑ 9. He Was Basically Forced Into The Gimmick [w:] AdamA. Blampied AdamA., 10 Things You Didn't Know About The Honky Tonk Man, WhatCulture.com, 13 kwietnia 2015 [dostęp 2018-01-12]  (ang.).


  33. ↑ abcdef JackJ. Pooley JackJ., 14 Wrestling Gimmicks Blatantly Stolen From Hollywood, WhatCulture.com, 10 października 2016 [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  34. ↑ RodR. McCance RodR., WWE: 8 Wrestlers Whose Gimmicks Were Ripped Off From Video Games, WhatCulture.com, 4 marca 2014 [dostęp 2018-01-12]  (ang.).


  35. ↑ StephenS. Maher StephenS., WWE: 8 Wrestlers Whose Gimmicks Were Totally Ripped Off From Movies, WhatCulture.com, 14 lutego 2014 [dostęp 2018-01-12]  (ang.).


  36. ↑ ab JohnJ. Sharp JohnJ., Lord Humongous, inspired by Mad Max movie, headlining pro wrestling charity show in Mobile, AL.com, 12 lipca 2016 [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  37. ↑ ab KyleK. Kensing KyleK., Wrestle Review Wednesday: Wrestling's Mad Max Fixation - The Open Man, The Open Man, 31 maja 2017 [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  38. ↑ 16. Demolition [w:] StephenS. Pitt StephenS., The Top 50 Wrestlers of WWF’s Golden Era (1985-1992), Coney's Loft, 11 września 2017 [dostęp 2018-01-13], Cytat: With their S&M Mad Max inspired look, along with their brawling style, Demolition were a popular team with an impressive legacy.  (ang.).


  39. ↑ Newcomers [w:] JamesJ. Dixon JamesJ., ArnoldA. Furious ArnoldA., LeeL. Maughan LeeL., Tagged Classics: Just The Reviews, Lulu.com, 2013, s. 32, ISBN 978-1-291-42878-0 [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  40. ↑ PhilipP. Kreikenbohm PhilipP., Rusev, Cagematch.net [dostęp 2018-01-11]  (ang.).


  41. ↑ PhilipP. Kreikenbohm PhilipP., Iron Sheik, Cagematch.net [dostęp 2018-01-11]  (ang.).


  42. ↑ PierreP. Perrone PierreP., Davey Boy Smith, The Independent, 24 maja 2002 [dostęp 2018-01-11]  (ang.).


  43. ↑ EdE. Power EdE., Sheamus O'Shaunessy: How a choir boy from Dublin became a wrestling superstar - Independent.ie, The Independent, 12 kwietnia 2012 [dostęp 2018-01-11]  (ang.).


  44. ↑ Sean RossS.R. Sapp Sean RossS.R., Muhammad Hassan's First Full Interview In Years: Heat In WWE, Leaving Wrestling, Trump, Hogan, More, WrestlingInc.com, 10 lutego 2016 [dostęp 2018-01-11]  (ang.).


  45. ↑ LeslieL. Goffe LeslieL., Wrestling's Jamaican star - from Ghana, BBC, 2 lipca 2008 [dostęp 2018-01-11]  (ang.).


  46. ↑ TomT. Breihan TomT., WWE's Long Overdue Japanese Revolution Is Here, Vice Sports, 18 listopada 2016 [dostęp 2018-01-11], Cytat: In reality, Yokozuna wasn't even Japanese. He was Rodney Agatupu Anoa'i, a member of the Anoa'i Samoan wrestling dynasty...  (ang.).


  47. ↑ A Brief History of Japanese Professional Wrestling, nippon.com, 3 grudnia 2014 [dostęp 2018-01-11]  (ang.).


  48. ↑ ab EdE. Grabianowski EdE., How Mexican Wrestling Works, HowStuffWorks, 14 czerwca 2006 [dostęp 2018-01-11]  (ang.).


  49. ↑ AlasdairA. Baverstock AlasdairA., US wrestler strikes gold by making Trump the 'villain' in lucha libre matches, Fox News, 17 lutego 2017 [dostęp 2018-01-11]  (ang.).


  50. ↑ StephenS. Randle StephenS., 10 Most Patriotic American Pro Wrestlers, Goliath, 4 lipca 2016 [dostęp 2018-01-11]  (ang.).


  51. ↑ MarcM. Madison MarcM., The „anti American” angle has been around in every era of wrestling: A timeless gimmick., TheSportster, 28 lutego 2016 [dostęp 2018-01-10]  (ang.).


  52. ↑ abcdef HowardH. Finkel HowardH., The Russians are coming: Soviets in sports-entertainment, WWE, 19 czerwca 2012 [dostęp 2018-01-09]  (ang.).


  53. ↑ MarcM. Middleton MarcM., WWE Monday Night RAW Results - The Shield Splits, Rusev Honored, Nikki Punished, More, WrestlingInc.com, 2 czerwca 2014 [dostęp 2018-01-10]  (ang.).


  54. ↑ JohnJ. Canton JohnJ., Rusev No Longer Russian In New WWE Entrance Video, WhatCulture.com, 22 maja 2015 [dostęp 2018-01-10]  (ang.).


  55. ↑ ab TimT. Teeman TimT., Putin Vs. Obama–In Spandex: Wrestling’s New Cold War, The Daily Beast, 14 maja 2014 [dostęp 2018-01-10]  (ang.).


  56. ↑ BobbyB. Inman BobbyB., ‘Nikita: A Tale of the Ring and Redemption’: A Book Review, QCD News, 20 lutego 2017 [dostęp 2018-01-10]  (ang.).


  57. ↑ BrianB. Solomon BrianB., WWE Legends, Simon and Schuster, 15 czerwca 2010, s. 166, ISBN 978-1-4516-0450-4 [dostęp 2017-02-22]  (ang.).


  58. ↑ HowardH. Finkel HowardH., The Russians are coming: Soviets in sports-entertainment, 19 czerwca 2012 [dostęp 2017-02-22]  (ang.).


  59. ↑ 10 Best WWE Stars To Compete In A Wrestling World Cup, „WhatCulture.com”, 22 czerwca 2014 [dostęp 2017-02-23]  (ang.).


  60. ↑ Nikolai Volkoff, Online World of Wrestling [dostęp 2017-02-22]  (ang.).


  61. ↑ Kalmikoffs, Online World of Wrestling [dostęp 2018-01-09]  (ang.).


  62. ↑ Santino Marella, Online World of Wrestling [dostęp 2018-01-10]  (ang.).


  63. ↑ Peter Orlov, Online World of Wrestling [dostęp 2018-01-10]  (ang.).


  64. ↑ Vladimir Kozlov, WWE [dostęp 2018-01-08]  (ang.).


  65. ↑ Lana, WWE [dostęp 2018-01-10]  (ang.).


  66. ↑ Boris Malenko [w:] GregG. Oliver GregG., StevenS. Johnson StevenS., The Pro Wrestling Hall of Fame: The Heels, ECW Press, 16 listopada 2010, s. 76, ISBN 9781554902842 [dostęp 2018-01-10]  (ang.).


  67. ↑ Vladimir Petrov, Online World of Wrestling [dostęp 2018-01-08]  (ang.).


  68. ↑ Soldat Ustinov, Online World of Wrestling [dostęp 2018-01-10]  (ang.).


  69. ↑ Mr. Strongko, Online World of Wrestling [dostęp 2018-01-10]  (ang.).


  70. ↑ ErikE. Beaston ErikE., 8 Most Humiliating WWE Specialty Matches Ever, WhatCulture.com, 17 października 2014 [dostęp 2018-01-11], Cytat: The influx of luchadores into the American product, particularly World Championship Wrestling, allowed an all new audience to bear witness to the special attraction match. Unfortunately, Eric Bischoff and company never fully understood the importance of the bout and thus, it was approached flippantly. Juventud Guerrera lost his mask to Chris Jericho. Rey Mysterio was unmasked following a loss to Kevin Nash. Psychosis lost his mask in a match with Billy Kidman. To his credit, WCW commentator Mike Tenay did an extraordinary job of putting over the importance of what fans were seeing but booking prior to, and coming out of, the match was so subpar that it meant little. It was not until Mysterio put the mask back on and debuted in WWE that the threat of losing his match was treated with the respect and importance that it deserved.  (ang.).


  71. ↑ KevinK. Powers KevinK., WCW's 10 most exciting luchadores, WWE, 4 maja 2012 [dostęp 2018-01-11]  (ang.).


  72. ↑ TedT. Butryn TedT., Latinos in the Ring: A Brief History [w:] David J.D.J. Leonard, Carmen R.C.R. Lugo-Lugo, Latino History and Culture: An Encyclopedia, Routledge, 17 marca 2015, s. 572, ISBN 978-1-317-46646-8 [dostęp 2018-01-11], Cytat: In 2002, Guerrero, along with his real-life cousin, Chavo Guerrero Jr., began appearing as the tag team LosGuerreros, whose stated motto was “We lie, we cheat, we steal.” In a series of scripted vignettes, Los Guerreroswere portrayed as getting the better of various white characters, whether hustling a man out of his money on thegolf course, deceiving a “housewife” by posing as salesmen, or stealing from a baby. Although meant to behumorous, the vignettes did little to move Latino characters past blatantly stereotypical representations. That said,it became obvious in late 2003 that Latino audiences identified strongly, and positively, with Guerrero’s character,as he was cheered fiercely at live shows, especially in areas with high concentrations of Latino Americans.  (ang.).


  73. ↑ ab MatthewM. Roberts MatthewM., From The Land Of The Rising Sun – Japanese Wrestlers in WWE, TWM, 4 lutego 2016 [dostęp 2018-01-11]  (ang.).


  74. ↑ 6. Paul London Vs. Akio - Velocity [w:] MattM. O’Connell MattM., 20 Best Matches From WWE's 'C' Shows, WhatCulture.com, 16 lipca 2015 [dostęp 2018-01-12], Cytat: They basically got thrown together on an episode of Velocity, and they randomly decided to kill it. You've got this ersatz Billy Kidman throwing a topé con hilo like two minutes in, and this guy with an ill-defined Yakuza gimmick is chopping him hard enough that his chest looks like it's molded out of ground chuck.  (ang.).


  75. ↑ JamesJ. Martinez JamesJ., The Native American Wrestler, Cheap Pop Culture, 29 listopada 2014 [dostęp 2018-01-12]  (ang.).


  76. ↑ Kurt Angle to be inducted into WWE’s Hall of Fame Class of 2017, Showbiz Universe, 17 stycznia 2017 [dostęp 2018-01-12]  (ang.).


  77. ↑ Mark Henry, WWE [dostęp 2018-01-12]  (ang.).


  78. ↑ JamieJ. Greer JamieJ., You Think You Naomi: WWE's Unheralded Gem, Last Word on Pro Wrestling, 28 grudnia 2016 [dostęp 2018-01-12]  (ang.).


  79. ↑ BrandonB. Tischer BrandonB., 10 Best Sports Wrestling Gimmicks Ever, WhatCulture.com, 25 marca 2015 [dostęp 2018-01-12]  (ang.).


  80. ↑ James Ellsworth, WWE [dostęp 2018-01-12]  (ang.).


  81. ↑ ChrisCh. Featherstone ChrisCh., Curt Hawkins Posts Hilarious Tweet About Battle Royal Elimination, The Inquisitr, 31 sierpnia 2017 [dostęp 2018-01-12]  (ang.).


  82. ↑ EricE. Lynch EricE., Santino Marella Speaks On His WWE Departure, His Comedy Gimmick & Relationship With Vince - SEScoops, SEScoops, 30 lipca 2016 [dostęp 2018-01-12]  (ang.).


  83. ↑ 3. SANTINO MARELLA: SHORTEST TIME IN A ROYAL RUMBLE MATCH [w:] StephanieS. Whitfield StephanieS., Top 12 Unbreakable Records in WWE History, The Sportster, 17 lipca 2015 [dostęp 2018-01-12]  (ang.).


  84. ↑ The Hurricane, WWE [dostęp 2018-01-12]  (ang.).


  85. ↑ The Bushwhackers, WWE [dostęp 2018-01-12]  (ang.).


  86. ↑ NickN. Schwartz NickN., WWE's The New Day delivers one of the funniest 'SportsCenter' segments you'll ever see, For The Win, 20 stycznia 2016 [dostęp 2018-01-12]  (ang.).


  87. ↑ RyanR. Murphy RyanR., Where Are They Now? Gillberg, WWE, 21 września 2010 [dostęp 2018-01-12]  (ang.).


  88. ↑ Daffney, Online World of Wrestling [dostęp 2018-01-12]  (ang.).


  89. ↑ AxelA. Saalbach AxelA., The World’s Largest Wrestling Database, Wrestlingdata.com [dostęp 2018-01-12]  (niem.).


  90. ↑ ArnoldA. Furious ArnoldA., The Furious Flashbacks – TNA Slammiversary 2008, 411MANIA, 1 października 2010 [dostęp 2018-01-12]  (ang.).


  91. ↑ JacobJ. Trowbridge JacobJ., 9 Best Supernatural WWE Gimmicks, WhatCulture.com, 2 kwietnia 2016 [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  92. ↑ MichaelM. Hamflett MichaelM., 10 Worst Supernatural Gimmicks, WhatCulture.com, 10 maja 2017 [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  93. ↑ Abdullah the Butcher, WWE [dostęp 2018-01-12]  (ang.).


  94. ↑ Kane, WWE [dostęp 2018-01-12]  (ang.).


  95. ↑ King Kong Bundy, WWE [dostęp 2018-01-12]  (ang.).


  96. ↑ Ryback, WWE [dostęp 2018-01-12]  (ang.).


  97. ↑ Braun Strowman, WWE [dostęp 2018-01-12]  (ang.).


  98. ↑ MattM. O’Connell MattM., 15 Biggest Wrestling Narcissists, WhatCulture.com, 16 czerwca 2016 [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  99. ↑ Top Ten Talkers in Pro Wrestling History, Top Ten Lists, 13 marca 2013 [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  100. ↑ BrianB. Campbell BrianB., WWE champion Bray Wyatt blurs lines between gimmick, reality: 'I'm not a PG guy', CBS Sports, 28 marca 2017 [dostęp 2018-01-12]  (ang.).


  101. ↑ AnthonyA. Benigno AnthonyA., „Woken” Matt Hardy and Bray Wyatt continue their war of words, WWE, 11 grudnia 2017 [dostęp 2018-01-12]  (ang.).


  102. ↑ DanielD. Pena DanielD., WWE Clashes With Connecticut Newspaper Over 'Eugene', Nick Dinsmore Stands Up For WWE, WrestlingInc.com, 17 lipca 2012 [dostęp 2018-01-03]  (ang.).


  103. ↑ 13. Eugene And His Learning Difficulties [w:] DavidD. Pustansky DavidD., WWE: 13 Most Horribly Offensive Gimmicks Wrestlers Ever Took On, WhatCulture.com, 11 stycznia 2014 [dostęp 2018-01-12]  (ang.).


  104. ↑ RajR. Giri RajR., Kane - May 19th, Natalya On Which SmackDown Star She Got To Know Better On UK Tour, Dolph Ziggler - WrestlingInc.com, WrestlingInc.com, 19 maja 2017 [dostęp 2018-01-12]  (ang.).


  105. ↑ 2. Brian Pillman [w:] LewisL. Howse LewisL., 5 Most Controversial WCW Gimmicks Ever, WhatCulture.com, 8 kwietnia 2016 [dostęp 2018-01-12]  (ang.).


  106. ↑ Killer Bees, Online World of Wrestling [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  107. ↑ 4. Battle Kat [w:] DavidD. Cambridge DavidD., 10 More Early-'90s WWE Superstars You Totally Don't Remember, WhatCulture.com, 27 listopada 2017 [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  108. ↑ SteveS. Bryant SteveS., The Unstoppable Thunder Rosa interview, SoCalUNCENSORED.com, 28 lipca 2016 [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  109. ↑ Junkyard Dog, WWE [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  110. ↑ MikeM. Johnson MikeM., EARLY SPOILER NOTES FROM FIRST LUCHA UNDERGROUND TV TAPING, PWInsider.com, 6 września 2014 [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  111. ↑ Rhyno, WWE [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  112. ↑ The origins of the Red Rooster gimmick, as told by John Layfield, Boston Garden Balcony, 13 marca 2013 [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  113. ↑ Shark Boy, Online World of Wrestling [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  114. ↑ Tiger Mask, WWE [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  115. ↑ El Torito, WWE [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  116. ↑ British Bulldog, WWE [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  117. ↑ OmarO. Mouallem OmarO., The Dark Days of Wrestling's Weed-Dealing, Cat-Breeding Star, The Rolling Stone, 23 marca 2016 [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  118. ↑ Jake „The Snake” Roberts, WWE [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  119. ↑ BobbyB. Melok BobbyB., The 10 wildest animal sidekicks, WWE, 4 lutego 2013 [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  120. ↑ ab Doink The Clown, Online World of Wrestling [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  121. ↑ AxelA. Saalbach AxelA., The World’s Largest Wrestling Database, Wrestlingdata.com [dostęp 2018-01-13]  (niem.).


  122. ↑ Bull Buchanan, Online World of Wrestling [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  123. ↑ Emory Hale, Online World of Wrestling [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  124. ↑ Lord Humongous, Online World of Wrestling [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  125. ↑ Sid Vicious, Online World of Wrestling [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  126. ↑ Caristico, Online World of Wrestling [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  127. ↑ Hunico, Online World of Wrestling [dostęp 2018-01-13]  (ang.).


  128. ↑ The Saturday Showcase: Tiger Mask, Cageside Seats, 24 grudnia 2016 [dostęp 2018-01-13]  (ang.).








-

Popular posts from this blog

冬

Image
季節による積雪の変化 冬 （ふゆ）は、四季の一つであり、一年の中で最も寒い期間・季節を指す。二十四節気や旧暦のように、一年中で最も太陽の高度が低く夜が長い期間を指すこともある。 北半球では冬至後の1月-2月頃に気温が低いことが多く、南半球では夏至後の7月‐8月頃にあたる。 日本の気象庁では一日の日最低気温が0℃以下の日を 冬日 （ふゆび）、また、日最高気温が0℃以下の日を 真冬日 （まふゆび）と呼んでいる。このような日は1月を中心に前後の毎年12月から翌年3月頃にかけて発生するから（ただし、年や地域によっては、11月・4月でも生じる場合もある）、この時期のあたりが冬の範囲に入る。 冬が特別・特有とされる物（特に収穫物）に付いては旬#冬を参照。 目次 1 定義 2 気候 3 生物 3.1 植物 3.2 動物 4 冬の行事 5 天文・自然 6 比喩的な用法 7 冬を題材にした作品 7.1 文学 7.2 音楽 7.2.1 クラシック 7.2.2 童謡 7.2.3 ポピュラー系 8 関連項目 定義 地球と太陽の光の模式図。この図では北半球が冬となる。 北半球が冬のときは南半球は太陽高度が高くなるため夏となり、南半球が冬のときは同様に北半球は夏となる。 社会通念・気象学では1月・2月・12月。たとえば「暖冬」「厳冬」などはこの3か月の平均気温で判断する。 寒候年・1年間の間で1月、2月、12月とすると1シーズンとしての冬を評価できない。そのため1月、2月を含む年をそのシーズンで括る。たとえば、「2009年の冬」といった場合、2008年の12月、2009年の1月、2月である。また、「2008/2009年冬」という書き方をする。初雪・終雪の日など11月以前、3月以降になることのあるようなものもこの定義による。 二十四節気に基づく節切りでは立冬から立春の前日まで。 旧暦による月切りでは十月・十一月・十二月。上に近いが、最大半月ずれる。 年度では1月・2月・3月。英語ではこの3か月をwinter quarterと呼ぶ。 天文学上は冬至から春分まで。ここでの「冬至」「春...
Read more

浄心駅

Image
浄心駅 浄心駅5番出口（2010年3月） じょうしん Joshin ◄ T03 庄内通 (1.4km) (0.8km) 浅間町 T05 ► 所在地 名古屋市西区城西四丁目3208 愛知県の地図を表示 名古屋市の地図を表示 北緯35度11分32秒 東経136度53分27秒 駅番号 ○ T04 所属事業者 名古屋市交通局 （名古屋市営地下鉄） 所属路線 鶴舞線 [1] キロ程 4.1km（上小田井起点） 駅構造 地下駅 ホーム 2面2線 乗車人員 -統計年度- 7,116人/日（降車客含まず） -2017年- 開業年月日 1981年（昭和56年）11月27日 [1] テンプレートを表示 浄心駅 （じょうしんえき）は、愛知県名古屋市西区城西4丁目にある、名古屋市営地下鉄鶴舞線の駅である。駅番号は T04 。 運行上の拠点であり乗務員の交代が当駅で行われる他、上り最終電車のみ当駅止まりとなる（翌朝当駅から上小田井駅へ回送し、上小田井駅発の列車となる）。かつては日中にも当駅起終点の列車が1往復設定されていた。 目次 1 歴史 2 駅構造 2.1 のりば 3 駅周辺 4 バス路線 5 隣の駅 6 脚注 7 関連項目 8 外部リンク 歴史 1981年（昭和56年）11月27日 - 当駅 - 伏見間の延伸に際し開業 [1] 。 1984年（昭和59年）9月6日 - 庄内緑地公園 - 当駅間の開業に伴い途中駅となる [1] 。 駅構造 浄心駅ホーム 相対式ホーム2面2線を有する地下駅。1番ホームには東改札口、2番ホームには西改札口がそれぞれあり、両ホームは線路の下を通る連絡通路でつながっている。改札外では東西それぞれのコンコースをつなぐ通路は無く、分断されている。 1番又は2番出入り口から入り階段を降りると1番ホーム（赤池・豊田市方面）にしか行けず、4～6番出入り口から入り階段を降りると2番ホーム（上小田井・犬山方面）にしか行くことができない。 よって、例えば2番ホームで降りて...
Read more

カンタス航空

Image
カンタス航空 Qantas Airways IATA QF [1] ICAO QFA コールサイン Qantas 法人番号 1700150004605 設立 1920年 ハブ空港 キングスフォード・スミス国際空港 メルボルン空港 焦点空港 香港国際空港 シンガポール・チャンギ国際空港 パース空港 ブリスベン空港 アデレード空港 マイレージサービス Frequent Flyer 会員ラウンジ Qantas Club 航空連合 ワンワールド 保有機材数 213機 (147機発注中) 就航地 144都市 (39カ国) 親会社 Qantas Airways Limited 本拠地 オーストラリア ニューサウスウェールズ州シドニー 代表者 Alan Joyce (CEO) Leigh Clifford (会長) 外部リンク qantas.com テンプレートを表示 カンタス航空本社 (Qantas Building A) カンタス航空 （カンタスこうくう、英語: Qantas Airways Limited ）は、オーストラリアおよび南半球最大手の航空会社。 オーストラリアでのQantasの発音は、 Quantas ( [ˈkwɒntəs] [2] [3] [4] 、 クウォンタス ) のように発音される。 目次 1 概要 2 歴史 2.1 設立 2.2 第二次世界大戦 2.3 第二次世界大戦後 2.4 拡大 2.5 現在 3 就航都市 4 保有機材 4.1 特別塗装機 5 マイレージサービス 6 機内サービス 6.1 広報活動 6.2 新ユニフォーム 7 事故及び故障 8 「オーストラリア・アジア航空」 9 補足 10 関連項目 11 脚注 12 外部リンク 概要 カンタス航空はオーストラリアのナショナルフラッグの航空会社であり、その機材数、国際便と国内便の就航都市数...
Read more