Eugeniusz Czarnowski
| ||
 | ||
| Data i miejsce urodzenia | 17 listopada 1904 Łódź, Królestwo Polskie | |
| Data i miejsce śmierci | 30 grudnia 1947 Warszawa, Polska | |
| Zawód, zajęcie | ekonomista | |
| Stanowisko | członek Rady Jedności Narodowej, kapitan Armii Krajowej | |
| Partia | Stronnictwo Demokratyczne | |
| Odznaczenia | ||
 | ||
Eugeniusz Czarnowski, ps. „Adam”, „Piotr Kostrzewa”, „Lidzki”, „Piotr” (ur. 17 listopada 1904 w Łodzi, zm. 30 grudnia 1947 w Warszawie[1]) – prezes Zjednoczenia Demokratycznego, członek Rady Jedności Narodowej, kapitan Armii Krajowej, ekonomista.
Życiorys |
Syn Stanisława (maszynisty kolejowego) i Emilii Vydry[1]. Służył ochotniczo w Wojsku Polskim w 1920. W 1922 ukończył gimnazjum im. Władysława Giżyńskiego w Warszawie. Był członkiem Związku Harcerstwa Polskiego i wchodził w latach 1923–1924 w skład Rady Głównej Wolnego Harcerstwa. Czynnie działał od 1923 w Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej oraz Stowarzyszeniu Wolnomyślicieli Polskich. W 1934 ukończył studia ekonomiczno-polityczne na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego[1]. W 1936 rozpoczął pracę jako ekonomista w warszawskiej Spółdzielni Pracy „Grupa Techniczna”[2]. W następnych latach został jej dyrektorem ekonomiczno-finansowym, a w 1939 objął stanowisko dyrektora naczelnego[1].
Podczas II wojny światowej w konspiracji od jesieni 1939. Jeden ze współzałożycieli i następnie członek tzw. trójki kierowniczej Związku Odbudowy Rzeczypospolitej (ZOR)[1]. Od 1940 pracował w Biurze Informacji i Propagandy Komendy Głównej Związku Walki Zbrojnej-AK. W lutym 1943 wyznaczony do rozmów o współpracy z PPR z ramienia AK. Od początku 1944 prezes Zarządu Głównego Związku Wolnej Polski[3][1]. Jednocześnie czynnie uczestniczył od 1941 w tajnym SD oraz współpracował z jego organem prasowym, pismem „Nowe Drogi”[4]. W latach 1944–1945 był prezesem Zjednoczenia Demokratycznego, z ramienia którego wszedł do Rady Jedności Narodowej, od października 1944 był członkiem Komisji Głównej RJN.
W marcu 1945 aresztowany przez NKWD, w procesie szesnastu skazany na 6 miesięcy więzienia. Po powrocie do kraju od jesieni 1945 został dyrektorem Spółdzielni „Grupa Techniczna”, a od 1946 członkiem Rady Naczelnej i Centralnego Komitetu Stronnictwa Demokratycznego[4].
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami (1 stycznia 1945).
Przypisy |
↑ abcdef Grzegorz Mazur: Biuro Informacji i Propagandy SZP-ZWZ-AK. Warszawa: 1987, s. 388.
↑ O Spółdzielni Pracy „Grupa Techniczna”, lewicowo.pl.
↑ Używał w tych organizacjach pseudonimu „Adam”.
↑ ab Grzegorz Mazur: Biuro Informacji i Propagandy SZP-ZWZ-AK. Warszawa: 1987, s. 389.
Bibliografia |
- Grzegorz Mazur: Biuro Informacji i Propagandy SZP-ZWZ-AK 1939–1945. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1987, s. 388–389. ISBN 83-211-0892-X.
- Andrzej Krzysztof Kunert: Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939–1945 T.1. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1987, s. 56–58. ISBN 83-211-0758-3.
