Powiat kobryński
| ||||
| ||||
Państwo | II Rzeczpospolita | |||
Województwo | poleskie | |||
Siedziba | Kobryń | |||
Powierzchnia | 3545 km² | |||
Populacja (1931) • liczba ludności | 114.000 | |||
• gęstość | 32 os./km² | |||
Szczegółowy podział administracyjny | ||||
| ||||
Położenie na mapie województwa | ||||
brak współrzędnych | ||||
---|---|---|---|---|
Portal Polska |
Powiat kobryński, powiat w województwie poleskim II Rzeczypospolitej.
12 grudnia 1920 r. pod Zarządem Terenów Przyfrontowych i Etapowych z powiatu wyłączono gminy: Imienin, Wołowce, Chomsk, Drohiczyn, Braszewicze, Osowce, Odryżyn, Worocewicze, Janów, Motol, Drużyłowicze i Berdzież do nowo utworzonego powiatu drohiczyńskiego[1].
Powiat datowany od Zygmunta I Starego, który księstwo kobryńskie (dotąd we władaniu Kobryńskich) przyłączył do województwa podlaskiego (po 1566 roku włączony do województwa brzeskolitewskiego). W trakcie zaborów w guberni grodzieńskiej Imperium Rosyjskiego.
Jego siedzibą było miasto Kobryń. W skład powiatu wchodziło 15 gmin wiejskich, 1 miasto i 2 miasteczka.
Spis treści
1 Demografia
2 Oświata
3 Podział administracyjny
3.1 Gminy
3.2 Miasta
4 Starostowie
5 Zobacz też
6 Linki zewnętrzne
7 Przypisy
8 Bibliografia
Demografia |
W grudniu 1919 roku powiat kobryński okręgu brzeskiego ZCZW zamieszkiwało 107 814 osób. Na jego terytorium znajdowało się 650 miejscowości, z których 6 miało 1–5 tys. mieszkańców i jedna miała ponad 5 tys. mieszkańców. Był nią Kobryń z 8835 mieszkańcami[2].
Oświata |
W powiecie kobryńskim okręgu brzeskiego ZCZW, w roku szkolnym 1919/1920 działały 74 szkoły powszechne i 3 szkoły średnie. Ogółem uczyło się w nich 6895 dzieci i pracowało 140 nauczycieli[3].
Podział administracyjny |
Gminy |
- gmina Antopol
gmina Błoty (do 1928)
- gmina Dywin
gmina Dziatkowicze (od 1928)
- gmina Horodec
gmina Iłosk (do 1928)
gmina Kobryń (od 1928)
gmina Lelików (od 1926)[4]
gmina Matiasy (lub gmina Matjasy) (od 1926)[5]
gmina Mokrany (do 1928)[6]
- gmina Nowosiółki
- gmina Oziaty
gmina Podolesie (siedziba: Jeremicze)
gmina Pruska (do 1928)
gmina Rohoźna (lub gmina Rohożna) (do 1928)
gmina Siechnowicze (do 1928)
gmina Stryhowo (do 1928)
gmina Tewle (od 1928)
gmina Zbirohi (lub gmina Zbirogi) (do 1928)
gmina Ziołowo (do 1928)
gmina Żabinka (od 1928)
Miasta |
Antopol (do ?)
Dywin (do ?)- Kobryń
Starostowie |
Florentyn Andracki (1920-)[7]
Zobacz też |
- podział administracyjny II RP
- województwo poleskie
Linki zewnętrzne |
Powiat kobryński w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. IV: Kęs – Kutno. Warszawa 1883.
Przypisy |
↑ Dz. Urz. ZTPiE z 1920 r. Nr 5, poz. 47
↑ I. Tablice ogólne. W: Zeszyt VII. Spis ludności na terenach administrowanych przez Zarząd Cywilny Ziem Wschodnich (grudzień 1919). Lwów – Warszawa: Książnica Polska T-wa Naucz. Szkół Wyższych, 1920, s. 25, seria: Prace geograficzne wydawane przez Eugenjusza Romera.
↑ Joanna Gierowska-Kałłaur: Rozdział VII. Szkolnictwo na ziemiach podległych Zarządowi Cywilnemu Ziem Wschodnich. W: Joanna Gierowska-Kałłaur: Zarząd Cywilny Ziem Wschodnich (19 lutego 1919 – 9 września 1920). Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, Instytut Historii PAN, 2003, s. 243. ISBN 83-88973-60-6. (pol.)
↑ Przyłączona 15 grudnia 1926 r. z powiatu koszyrskiego (Dz.U. z 1926 r. nr 66, poz. 391)
↑ Przyłączona 1 stycznia 1926 r. z powiatu prużańskiego (Dz.U. z 1925 r. nr 90, poz. 635)
↑ 12 kwietnia 1928 r. została zniesiona, a jej terytorium włączone do gminy Wielkoryta w powiecie brzeskim z wyjątkiem wsi Osowa i Lachowce włączonych do gminy Małoryta w powiecie brzeskim (Dz.U. z 1928 r. nr 45, poz. 427).
↑ Ruch służbowy. W starostwach. „Dziennik Urzędowy Zarządu Terenów Przyfrontowych i Etapowych”, s. 6, Nr 1 z 20 października 1920.
Bibliografia |
- Zeszyt VII. Spis ludności na terenach administrowanych przez Zarząd Cywilny Ziem Wschodnich (grudzień 1919). Lwów – Warszawa: Książnica Polska T-wa Naucz. Szkół Wyższych, 1920, s. 50, seria: Prace geograficzne wydawane przez Eugenjusza Romera.
- Joanna Gierowska-Kałłaur: Zarząd Cywilny Ziem Wschodnich (19 lutego 1919 – 9 września 1920). Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, Instytut Historii PAN, 2003, s. 447. ISBN 83-88973-60-6.
|
|