Jfyhkgu

Lucjan Brychczy
Lucjan Brychczy (2014)
Pełne imię i nazwisko	Lucjan Antoni Brychczy
Data i miejsce urodzenia	13 czerwca 1934 Nowy Bytom
Wzrost	166 cm
Pozycja	napastnik, rozgrywający
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1945–1948 Pogoń Nowy Bytom 1948–1953 Stal Łabędy 1954 Stal Gliwice 1954–1972 CWKS/Legia Warszawa 368 (182)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole Polska B 1954–1969  Polska 58 (18) 1960 Polska IO 1 (0)
Kariera trenerska
Lata Klub 1971–1972 Legia Warszawa (asystent) 1972–1973 Legia Warszawa 1973–1979 Legia Warszawa (asystent) 1979–1980 Legia Warszawa 1981–1983 Legia Warszawa (juniorzy) 1983–1984 Polska IO (asystent) 1985–1987 Legia Warszawa (asystent) 1987 Legia Warszawa 1987–1990 Legia Warszawa (asystent) 1990 Legia Warszawa 1990–1998 Legia Warszawa (asystent) 1998 Legia Warszawa (tymczasowo) 1998–2004 Legia Warszawa (asystent) 1999 Legia Warszawa (tymczasowo) 2004 Legia Warszawa 2004– Legia Warszawa (asystent)

Lucjan Brychczy i Edmund Zientara (1970)

Lucjan Antoni Brychczy (ur. 13 czerwca 1934 w Nowym Bytomiu) – polski piłkarz i trener piłkarski, pułkownik Wojska Polskiego. Asystent trenera oraz honorowy prezes Legii Warszawa^[1]

Wieloletni zawodnik Legii Warszawa, czterokrotny Mistrz Polski, trzykrotny król strzelców ligowych. Jest drugim najlepszym strzelcem w historii najwyższych ligowych rozgrywek w Polsce, w których strzelił łącznie 182 bramki. Były Reprezentant Polski, kapitan reprezentacji narodowej, olimpijczyk.

Życiorys |

Syn Stanisława. Pochodzi ze Śląska i pierwsze kroki piłkarskie stawiał w klubie Pogoń Nowy Bytom, następnie przeniósł się do klubów gliwickich – ŁTS Łabędy (1948–1953) i Piasta. W 1954 – w związku ze służbą wojskową – przeniósł się do warszawskiej Legii i pozostał wierny klubowi do końca kariery zawodniczej, a także przez kolejne dziesięciolecia jako trener. Dziś jest wymieniany wśród największych legend warszawskiego klubu, cieszy się ogromną popularnością i szacunkiem wśród kibiców. Wraz z Legią zdobył cztery tytuły mistrza Polski (1955, 1956, 1969, 1970), również cztery razy zdobywał Puchar Polski (1955, 1956, 1964, 1966). Przez lata Brychczy – grając jako napastnik lub pomocnik – był najlepszym strzelcem Legii w rozgrywkach ligowych, a w latach 1957, 1964 i 1965 królem strzelców ligi polskiej. Występował w Legii przez 19 sezonów, zaliczył 368 meczów ligowych, w których zdobył 182 bramki; należy do niego klubowy rekord długowieczności – pierwszy i ostatni mecz w barwach Legii dzieliło 17 lat i 170 dni. Jest także najstarszym w historii Legii graczem ligowym (poza bramkarzami) – w dniu ostatniego meczu miał 37 lat i 161 dni – oraz strzelcem bramki w lidze – 37 lat i 88 dni. Jako piłkarz Legii zaliczył także półfinał Europejskiego Pucharu Mistrzów Krajowych.

Miał bogatą karierę reprezentacyjną. Zadebiutował w kadrze w sierpniu 1954 w meczu z Bułgarią, już jako zawodnik Legii (chociaż ze względu na trwającą wówczas letnią przerwę w rozgrywkach jeszcze przed pierwszym meczem w lidze w barwach klubu warszawskiego). Wystąpił łącznie w 58 meczach oficjalnych oraz dwóch nieoficjalnych (w 1959 mecz eliminacyjny z Niemcami przed olimpiadą w Rzymie oraz mecz na igrzyskach z Argentyną). Jednym z najbardziej pamiętnych spotkań z jego udziałem był mecz z ZSRR w 1957, w którym dwie zwycięskie bramki zdobył Gerard Cieślik z podań Brychczego. W 1960 wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Rzymie, ale bez większego sukcesu – reprezentacja pokonała wysoko Tunezję, ale po porażkach z Danią i Argentyną została wyeliminowana jeszcze na etapie spotkań grupowych. W 11 meczach Brychczy był kapitanem reprezentacji. Ostatni mecz w kadrze narodowej rozegrał 27 sierpnia 1969 z Norwegią, w którym zdobył osiemnastego gola w historii swoich reprezentacyjnych występów.

Jako zawodowy oficer (w 1988 awansowany do stopnia podpułkownika) nie mógł przejść w ciągu kariery do klubu zagranicznego. Wśród klubów, które starały się o Brychczego był m.in. słynny Real Madryt czy AC Milan. Na początku występów w Legii, Brychczy zamierzał powrócić na Śląsk, jednak ze względu na konieczność „odpracowania” służby wojskowej i wpływy działaczy Legii (także pozasportowe) nie udało mu się zrealizować tych planów. W tej sytuacji po kilkunastu latach występów na boisku pozostał w Legii także jako trener. Zajmował w sztabie trenerskim różne stanowiska, w tym kilkakrotnie pierwszego trenera. Dziś mówi, że jest dumny z powodu tak długiego czasu jaki spędził i nadal spędza w Legii, z roku na rok ten klub jest mu coraz bliższy, a gdyby mógł cofnąć czas, postąpiłby tak samo. Był asystentem trenera Tadeusza Chruścińskiego (1971/1972), następnie w maju 1972 sam został pierwszym trenerem. Prowadził zespół do czerwca 1973, zdobywając Puchar Polski. Pierwszym trenerem był także w latach 1979–1980, 1987, 1990 oraz w zastępstwie w 1998 i 1999. W październiku 2004, w pięćdziesiątym roku współpracy z Legią, został na miesiąc członkiem tercetu trenerskiego (z Jackiem Zielińskim i Krzysztofem Gawarą) stworzonego po odwołaniu Dariusza Kubickiego; następnie został jednym z trzech asystentów trenera J. Zielińskiego. Przez lata pracy trenerskiej wielokrotnie był asystentem pierwszego szkoleniowca, m.in. Andrzeja Strejlaua, Jerzego Engela, Franciszka Smudy, Dragomira Okuki, Dariusza Kubickiego, Macieja Skorży, Jana Urbana, Henninga Berga, Stanisława Czerczesowa. Aktualnie jest członkiem sztabu szkoleniowego, jako asystent trenera Ricardo Sá Pinto.

Jako piłkarz cieszył się opinią jednego z lepszych techników i taktyków w Europie. Skuteczności w ataku nie sprzyjały warunki fizyczne (166 cm, 60–66 kg), które nadrabiał umiejętnościami technicznymi i niekonwencjonalnymi zagraniami. Przez lata był znany pod przydomkiem Kici (węg. kicsi – mały), nadanym przez węgierskiego trenera Jánosa Steinera. W uznaniu zasług piłkarskich i trenerskich Polski Związek Piłki Nożnej nadał mu w 1999 honorowe członkostwo.

Przez niemal całą karierę był związany z warszawską Legią, dzięki temu jest w środowisku jej kibiców uznawany za postać legendarną^{[2][3][4][5][6]}.

Od 2014 członek Klubu Wybitnego Reprezentanta^[7].

Kariera reprezentacyjna |

• 58 meczów / 18 bramek

Gole w reprezentacji

• Towarzyskich – 10/12


• Eliminacje ME – 2/2


• Eliminacje MŚ – 3/4

Data	Miejsce	Mecz	Wynik	Rodzaj
1955-06-26	Sofia	Bułgaria – Polska	1–1 (0–1)	T
1956-11-04	Kraków	Polska – Finlandia	5–0 (2–0)	T
1957-09-29	Sofia	Bułgaria – Polska	1–1 (0–1)	T
1957-11-03	Warszawa	Polska – Finlandia	4–0 (2–0)	EMŚ
1959-06-28	Chorzów	Polska – Hiszpania	2–4 (1–2)	EMŚ
1960-05-04	Glasgow	Szkocja – Polska	2–3 (1–2)	T
1961-06-04	Belgrad	Jugosławia – Polska	2–1 (1–0)	EMŚ
1962-04-11	Paryż	Francja – Polska	1–3 (1–2)	T
1962-04-15	Casablanca	Maroko – Polska	1–3 (1–0)	T
1962-05-23	Warszawa	Polska – Belgia	2–0 (1–0)	T
1963-05-15	Oslo	Norwegia – Polska	2–5 (1–2)	T
1963-05-22	Warszawa	Polska – Królestwo Grecji	4–0 (3–0)	T
1967-09-17	Warszawa	Polska – Francja	1–4 (1–2)	EME
1967-10-08	Bruksela	Belgia – Polska	2–4 (2–2)	EME
1969-08-27	Łódź	Polska – Norwegia	6–1 (5–1)	T

Sukcesy |

• 
  Mistrzostwo Polski: 1955, 1956, 1969, 1970


• 
  Puchar Polski: 1955, 1956, 1964, 1966


• 
  Półfinał Pucharu Europy: 1970

Odznaczenie |

• 
  Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (16 grudnia 2000, za wybitne zasługi w działalności w Polskim Związku Piłki Nożnej)^[8]
  

Przypisy |

Bibliografia |

• Andrzej Gowarzewski, Stefan Szczepłek i inni, Legia Warszawa. 80 lat „zielonych” – księga jubileuszowa, Katowice 1995 (drugi tom cyklu Kolekcja klubów wydawnictwa GiA)


• Andrzej Gowarzewski, Stefan Szczepłek, Bożena Lidia Szmel i inni, Legia to potęga. Prawie 90 lat prawdziwej historii, Katowice 2004 (dziewiąty tom cyklu Kolekcja klubów)


• Stefan Grzegorczyk, Jerzy Lechowski, Mieczysław Szymkowiak, Piłka nożna 1919-1989. Zarys encyklopedyczny. Ludzie, drużyny, mecze, Warszawa 1991

p • d • e Skład reprezentacji Polski na Igrzyskach Olimpijskich 1960 Brychczy Faber Florenski Grzegorczyk Gadecki Grzybowski Hachorek Jarek Lentner Norkowski Pala Pol Stefaniszyn Strzykalski Szczepański Szymkowiak Woźniak Zientara (c) selekcjoner:Krug