Strażnica WOP Kuczery
.mw-parser-output table.zolnierz-lotnictwo td.naglowek{color:black!important;background:#95a7b9!important}.mw-parser-output table.zolnierz-marynarka td.naglowek{color:white!important;background:#6082B6!important}.mw-parser-output table.zolnierz-lądowe td.naglowek{color:white!important;background:#556B2F!important}.mw-parser-output table.zolnierz-paramilitarny td.naglowek{color:black!important;background:#b6b3c7!important}
| ||
| Historia | ||
Państwo |  Polska | |
| Sformowanie | 1945 | |
| Organizacja | ||
| Dyslokacja | Sieniawka; Basznia Górna; Kuczery | |
| Formacja | Wojska Ochrony Pogranicza | |
| Podległość | 34 komenda odcinka 261 batalion WOP | |
Strażnica WOP Sieniawka/Zalesie/Basznia Górna/Kuczery – podstawowy pododdział graniczny Wojsk Ochrony Pogranicza.
Spis treści
1 Formowanie i zmiany organizacyjne
2 Działania zbrojne
3 Przypisy
4 Bibliografia
Formowanie i zmiany organizacyjne |
Strażnica została sformowana w 1945 roku w strukturze 34 komendy odcinka jako 156 strażnica WOP (Sieniawka)[1] o stanie 56 żołnierzy. Kierownictwo strażnicy stanowili: komendant strażnicy, zastępca komendanta do spraw polityczno-wychowawczych i zastępca do spraw zwiadu. Strażnica składała się z dwóch drużyn strzeleckich, drużyny fizylierów, drużyny łączności i gospodarczej. Etat przewidywał także instruktora do tresury psów służbowych oraz instruktora sanitarnego[2].
Organizowana była i do stycznia 1946 roku stacjonowała w Przemyślu[3]. 25 stycznia 1946 roku 34 komenda OP, wraz ze swoimi strażnicami, wymaszerowała do Lubaczowa. Tam strażnice kwaterowały do czerwca 1946[4].
W czerwcu 1946 strażnica nr 156 wymaszerowała na tymczasowe mp do m. Basznia Górna. W 1948 przeszła na swój odcinek do m. Kuczery. W 1954 roku nosiła numer 153[4].
Działania zbrojne |
11 sierpnia 1946 roku w nocy czujka 156 strażnicy Zalesie w składzie: szer. Józef Kwiatek (erkaemista) i szer. Józef Juraszek, dostrzegła na przedpolu strażnicy oddziały UPA przygotowujące się do ataku. Otworzyła ogień, który umożliwił załodze zajęcie obrony. W toku walki szer. Zygmunt Pniewski ogniem granatnika ckm przeciwnika, a podoficer dyżurny kpr. Sadaj wyniósł z przedpola rannego erkaemistę Kwiatka. Nadciągająca pomoc z komendy spowodowała wycofanie się napastników. Straty strażnicy - trzech rannych. Szer. Pniewski został odznaczony Srebrnym a szer. Kwiatek i szer. Juraszek - Brązowymi Medalami "Zasłużonym na Polu Chwały"[5].
Przypisy |
↑ ASGran., sygn. 217/143 ↓.
↑ Dominiczak 1985 ↓, s. 46.
↑ Historia POWOP ↓, s. 20.
↑ ab Historia POWOP ↓, s. 21.
↑ Jackiewicz 1998 ↓, s. 115.
Bibliografia |
- Henryk Dominiczak: Zarys historii Wojsk Ochrony Pogranicza 1945-1985. Warszawa: Wojskowa drukarnia w Łodzi, 1985.
- Jerzy Prochwicz: Wojska Ochrony Pogranicza 1945-1965. Piotrków Trybunalski: Naukowe Wydawnictwo Piotrkowskie, 2011. ISBN 978-83-7726-027-2.
- Zenon Jackiewicz: Wojska Ochrony Pogranicza: (1945-1991) : krótki informator historyczny. Kętrzyn: Centrum Szkolenia Straży Granicznej, 1998. ISBN 83-909304-3-9.
- Archiwum Straży Granicznej, DWOP, sygn. 217/143 k.119 -123. Wykazy dyslokacyjne WOP 1946.
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||
